Furðuvikur að baki. Loksins allt með kyrrum kjörum.

Jæja, þá er Baku-ævintýrið búið og vikudvölin hans Stebba hér í Torrox liðin. Ég verð að segja að ferðin til Azerbajan var dálítill þroskaleiðangur fyrir mig því ég þurfti að takast á við ýmislegt sem ég átti engan veginn von á. Ef til vill best að byrja í Torrox á leiðinni út á flugvöll. Sjarmatröllið hann Eddie nágranni minn keyrði mig út á völl. Ég hafði keypt mér pínulitla skærbleika glansandi ferðatösku því ég vildi bæði hafa lítið með mér og eins vildi ég þekkja töskuna sem fyrst úr á færibandinu. Nú og svo auðvitað langaði mig bara í bleika tösku. Þegar Eddie sá töskuna og tók að rúlla henni kvenlega á eftir sér út á bílastæði (sem er dálítil leið að fara) sagðist hann vera feginn að þorpsbúar væru fæstir komnir á stjá til að sjá til hans. Kvaddi svo þennan dásemdarmann úti á flugvelli sem lagði mér bróðurlega lífsreglurnar. Allt gekk að óskum þar til ég kom til Istanbul. Þar kom til móts við mig maður frá leigubílafyrirtæki á flugvellinum og bauð mér ódýrt far með shuffle-bíl inn í Istanbul sem er 40 mín. keyrsla. Ég þáði það og hann tók bleiku töskuna mín og rúllaði henni á eftir sér. Ég fór að hlæja. Þessi óborganlega karlrembulega daðurdrós leit nefnilega á töskuna og sagði kankvís; "Æ dónt vörí. Nóboddy thinks æ em gei. Æv got a repjúteisjón". Hmmm. Einmitt það já. Ég var fegin að komast í bílinn og sat frammí hjá bílstjóranum sem var ósköp indæll. Þangað til hann sagði; "dónt vörí. Maxímum þörtí minúts tú senter. Maxímum. Æm a fast dræver", endurtók hann svo stoltur. Ég hélt ég kæmist alls ekki lifandi á hótelið því það reyndust orð að sönnu. Ég var komin út á götu kl tíu næsta morgun til að skoða mig um í miðborg Istanbul en ég átti ekki flug til Baku fyrr en seint um kvöldið. Istanbul er æðisleg. Ofboðslega fjölmenn, umferðin hrikaleg, karlarnir ekki bara ágengir heldur nánast árásargjarnir, jafnvel gagnvart miðaldra ljóshærðum kellingum. Það var reyndar ekki svo voðalega æðislegt þó það hafi stækkað egóið í nokkra klukkutíma. (Eitt strákkrílið kom bókstaflega inn í mátunarklefa til mín og vildi hálpa mér í og úr og fá borgað í einhverju öðru en peningum ef ég hefði hug á að kaupa það sem ég var að máta). Konurnar eru almennt ofboðslega fallegar, vel klæddar og snyrtar og hvergi vildi ég frekar vera í verslunarferð. Tískuvarningur er bæði frekar ódýr og mjög fallegur. Best af öllu var þó maturinn. Hvergi hef ég fengið betri mat. ég fór á Grand Bazar sem er markaður í gamla hluta borgarinnar, troðfullur af fólki og allur hugsanlegur varningur til sölu. það var mjög gaman að koma þangað. Síðan ráfaði ég in á torg fyrir framan mosku rétt hjá Bláu moskunni til að taka myndir og var næstum kominn inn á illa merkt salerni inni í einskonar garði þar sem karlarnir sátu í röð á kömrum og spjölluðu saman eða lásu blöðin. Ég fékk illt auga frá þeim og forðaði mér hið snarasta. Á leiðinni til baka á hótelið ákvað ég að taka beygju og fara niður að sjó. Sé aldeilis ekki eftir því. Kom niður á fiskmarkað við bryggjuna og einn fisksalinn rétti mér lifandi humar í hendurnar og tók af mér mynd. Bauð mér svo að koma inn á veitingastaðinn hans þar fyrir innan og þiggja tyrkneskt kaffi. Það var meiriháttar gaman að koma þarna. Þrír gaurar snerust í kringum mig með stól sem þeir settu neðst niður við bryggjuna og með kaffibollann minn og sá þriðji með hnetur í skál. Þarna sat ég í klukkutíma og horfði á bátana og fuglinn í kyrrð sem var í hrópandi mótsögn við erilsama götuna sem ég hafði gengið frá um morguninn. Ógleymanleg stund. Þurfti ekkert að semja um gjaldmiðil þar.

Jæja, til að gera langa sögu stutta þá fór ég út á völl um kvöldið og þá kom í ljós að ég var ekki með útprentað vísa til Baku því það hafði gleymst að senda mér það. Og reyndar Stebba og Ella líka sem ætluðu að hitta mig á flugvellinum innan skamms. Mér var gert ljóst að hvorki ég né þeir færu í flugið án þess. síðan kom jafnframt í ljós að flugið sem ég hafði pantað var deginum áður. Þetta þýddi að ég þurfti að leita uppi konu í Baku sem átti að senda mér vísað (auðvitað með hjálp systur minnar sem getur reddað nánast öllu), fá það sent í snarhasti á e-mail og prenta það út á flugvellinum og svo auðvitað að breyta flugmiðanum mínum. Sem betur fer var pláss í vélinni. Annars veit ég ekki alveg hvað ég hefði gert. Fékk vísa fyrir okkur öll þrjú og hitti strákana klukkutíma áður en vélin fór af stað. Ég hafði ekki einu sinni tíma til að vera flughrædd. Þegar við komum til Baku var tekið á móti okkur með einkabílstjóra sem kom okkur heim á hótel og - Jesús minn hvað það var góð lending.

Baku er yndisleg blanda af evrópu og asíu, nútímaleg borg en um leið varðveitir hundgamlan borgarhluta vel. Þar ráfuðum við um í nokkra daga milli undankeppninnar og lokakvöldsins og fórum á hefðbundna matsölustaði, frábært gamalt tehús og gamaldags útimarkað. Hef aldrei hitt vinsamlegra fólk en þarna. Ókunnugt fólk stoppaði okkur öll margsinnis til að spyrja okkur hvað okkur þætti um Baku og óskaði okkur góðrar dvalar. Notalegt. Allt gekk út á júró þessa daga og ég er fegin núna að hafa ekki vitað um áætluð hryðjuverk í Kristalshöllinni sem komu í ljós nú á dögunum. Mannréttindaumræðan hér heima setti mark sitt á lokakvöldið hjá Gretu minni en við vissum lítið um hana fyrr en við vorum farin. Ég dáist að henni fyrir að halda haus við flutninginn eftir að vera nýbúin að lesa óhróðurinn sem gekk yfir hana í netheimum hér heima. Það er auðvelt að vera mannréttindasinni heima í sófa á afar hæpnum þekkingarforsendum og fussa yfir því að aðrir fylgi ekki hugsjónunum eftir. Fæstir þessara svokölluðu mannréttindasinna höfðu fyrir því að kynna sér að flytjendur voru samningsbundnir um að skipta sér ekki að pólitískum átökum í landinu. Nóg um það. Yndislegur hópur sem stóð saman í keppninni frá A til Ö og gaman að vera með þeim.

Stebbi minn kom svo með mér til baka til Torrox. Hefur legið á sólbekknum mestan tímann og sofið, verið latur að hreyfa sig um en við fórum þó upp í Sierra Nevada og skoðuðum skíðasvæðin þar. Mjög gaman. Hann var alls ekki tilbúinn að fara heim þegar að því kom og kvaddi mig með þeim orðum að hann væri viss um að hann ætti eftir að koma hingað aftur. Ég sakna hans og stelpnanna. En mikið er gott að vera einn og sjálfur líka og geta ráðið sér og ferðum sínum  að öllu leyti. Sit sem stendur við skriftir, enda skýjað og ég sólbrennd í framan eftir 30 gráður í gær. Tíminn líður allt of hratt. ég á eftir að vera í mánuð hér og er alls ekki tilbúin að fara.

Athugasemdir

[Sigurður Hreiðar, 8.6.2012 kl. 12:56]

Skemmtileg lesning, Kristín, takk fyrir að deila henni með okkur hinum. -- Ég er ekki viss um að ég hefði í Stebba sporum farið svona fljótt heim aftur. En ég reyndar þekki hann ekki, ekki einu sinni í sjón! Hafðu það sem best.

[Margrét Lilliendahl (IP-tala skráð) 8.6.2012 kl. 15:48]

Ég lifði mig inn í ferðalagið :) Stórskemmtileg færsla. Já og til hamingju með Gretu og hennar gengi,, þau stóðu sig aldeilis frábærlega og voru okkur til sóma.  Eigðu góða daga áfram. Knús;)

[sigga (IP-tala skráð) 8.6.2012 kl. 21:03]

Kæra vinkona

Dásamlegt að lesa um ævintýrin ykkar. þú ert nú að verða alvöru heimskona Stína mín og hefði viljað fylgjast með blondínunni í Istanbúl.

Gott að þið Stebbi fenguð að upplifa Torrox saman. Við Laufey söknum Torrox en ég er ekki viss að ég muni þola 30°stigin, norðurpólskerlingin.

Njóttu, knús

Sigga

[Hildur Lilliendahl (IP-tala skráð) 11.6.2012 kl. 16:23]

Frábær færsla, mikið er gaman að lesa þetta. "Ég dáist að henni fyrir að halda haus við flutninginn eftir að vera nýbúin að lesa óhróðurinn sem gekk yfir hana í netheimum hér heima. Það er auðvelt að vera mannréttindasinni heima í sófa á afar hæpnum þekkingarforsendum og fussa yfir því að aðrir fylgi ekki hugsjónunum eftir." Ég fékk gæsahúð! Ákaflega vel mælt. Ástarkveðjur út í gloríuna.

P.s. Á föstudaginn sýndist mér ég sjá þig í Leifsstöð og í gær varstu að ráfa um Ráðhús Reykjavíkur ... Ertu kannski ekkert á Spáni?

P.p.s. Mig dreymdi líka um helgina að Greta væri að giftast manni sem til skiptis var Jónsi og Viggó Bragason. Ég ætti kannski að láta líta á hausinn á mér eitthvað.