Granada

 Á fimmtudagsmorgun var ég stödd í Grananda. Yndislega falleg og heillandi borg. Á mælinum á einni aðalgötum miðbæjarins klukkan 9.30, stóð að úti væri fimm stiga frost. Ég held mér hafi aldrei orðið eins kalt á ævinni. Þakka Guði fyrir að hafa tekið með mér auka peysu í töskuna. Granada liggur svo hátt, alveg undir Sierra Nevada hásléttunni þar sem skíðasvæðin eru og þennan dag munaði tíu stigum í borginni og niðri í Torrox. Læt fylgja hér með nokkrar myndir frá útsýnistorginu St. Nicolas, sem er efst á borgarhæðinni en þaðan sést beint yfir til Alhambra og upp í snjóhvít fjöllin.

 

 

 

 

 

 

Fyrri part laugardagsins eyddi ég svo niður við sjó í bongóblíðu og gat ómögulega einbeitt mér að skriftum þar sem undankeppni eurovision var í beinni útsendingu um kvöldið. Dálítið spennufall í dag. Í fyrramálið fer ég svo á litla bændamarkaðinn hér til að ná mér í appelsínur, jarðaber, olívur og möndlur ásamt grænmeti en allt þetta er engu líkt því sem við kaupum í Krónunni heima. Það sem er svo heillandi við þennan markað er að fólkið sem er að selja í tjöldunum syngur hástöfum við vinnuna sína. Í hverju tjaldi er einhver sem syngur um leið og hann afgreiðir. Sæi ekki Íslendinga gera þetta. Hér eru líka myndir af markaðnum.

Skemmtilegt matarboð

Tvær norskar súpergellur buðu mér í mat í kvöld í litlu dásamlega kósý húsi. Við kjöftuðum frá okkur allt vit í tvo tíma meðan við borðuðum ferskan fisk og ofnbakaðar kartöflur með hvítvíni og dúndurkaffi og desert á eftir. Svo stungu þær upp á að við heimsæktum Margarethe á La Pause kránni sem við gerðum. Þangað tróðust svo fleiri skandinavar og írskur dýralæknir ásamt spænskum ungum manni og þessi fjölþjóðlegi hópur tók að syngja írska, norska og íslenska söngva og hlæja saman í klukkustund eða svo. Skemmtileg samvera á minnstu kránni í Evrópu samkvæmt Guinnes. Bráðskemmtilegt kvöld

"Helt spesielt!"

Ógleymanlegt kvöld. Fyrsta kvöldið sem ég fer út. Hef ekki átt neitt erindi. En í morgun fór ég að skoða upplýsingamöppu sem fylgir húsinu og ég hafði ekki tekið eftir fyrr. Í henni er meðal annars bent á að í þorpinu sé sænsk kona sem búi hér frá september til páska og sé með bar heima hjá sér sem sé opin á fimmtudögum og sunnudögum. Hann sé mjög lítill en mjög sérstök upplifun að koma þangað. Ég varð forvitin og fór þangað í dag. Það er alls ekki hægt að sjá að þetta sé bar enda bara í venjulegu íbúðarhúsi og í hurðinni var harðfullorðin kona sem var að þrífa inni hjá sér. Ég ákvað að spyrja hana hvort ég væri á réttum stað og hún sagði já en það væri bara opið á kvöldin. Svo tók hún í hendina á mér og sagði við skulum koma hérna í sólina og tala saman. Hún hélt í hendina á mér allan tímann sem við töluðum saman, á minni hörmulegu skandinavisku sem dugði mér reyndar ótrúlega vel. Og þegar hana þraut sneri ég yfir á ensku sem hún talar nokkuð vel. Þegar hún vissi að ég væri frá Íslandi sagði hún að ég ætti að koma í kvöld. Sem ég gerði. Það var ógleymanlegt. Barinn er ekki stærri en baðherbergið heima hjá okkur Stebba. Og draslið þarna inni. Jesús minn. Þarna inni sátu tíu Norðmenn sem engan veginn komast fyrir þarna þannig að tvær konur sátu fyrir innan barborðið og hinir sátu og stóðu fyrir framan á kollum, í stiganum, á fótaskemlum eða stóðu við dyrnar. Mér var tekið dásamlega vel. Margarethe sem á barinn er áttræður töffari sem drekkur skál með gestunum sínum eins og ekkert sé og þekkir þar hvern mann. Hún reitir af sér brandarana og er hrókur alls fagnaðar. Óborganleg kelling. Hún sagði mér að ég ætti að reyna að komast með þeim til Granada á fimmtudag sem ég ætla að gera ef það er pláss í rútunni. Margatethe leysti mig út með kjúklingasúpu sem hún hafði lagað um kvöldið og  harðneitaði mér um að borga fyrir hana. Norsku gestirnir buðu mér að koma til eins þeirra á þriðjudaginn í mat. Og ég ætla sannarlega að þiggja það. Þetta var óborganlega skemmtilegt kvöld og ég er búin að hlæja í einn og háfan tíma samfleytt.  Skemmtilegasta upplifun mín hér hingað til. Set hér myndir inn af þessu hér.

ennþá verra veður.

Hér hefur verið hreinlega óveður í tvo sólarhringa. Ég get ekki ímyndað mér að mörgum hér í þorpinu hafi orðið svefnsamt síðustu tvær nætur. Hávaðrok sem þeytti þakinu af skuggasvölunum hjá mér, hvolfdi stórum þungum blómapotti og setti öll útihúsgögn á hliðina. Hér nötraði allt og skalf hrikti í öllum gluggum og hurðum með tilheyrandi hávaða og látum. Það er sérkennilega hljóðbært hér í þessum litlu þröngu götum og stundum erfitt að átta sig á hvaðan hljóðin berast. Ég fór því tvær ferðir upp úr rúminu í nótt því mér heyrðist útihurðin hafa fokið upp. Reyndist vera hleri fyrir vatnsinntaki í næsta húsi sem skall opinn. Kom fram í fjölmiðlum að hér hafi ekki verið jafn kalt í 60 ár eins og þessa daga. Tvær gráður og hávaðarok á daginn og óveður á næturna. Þar með hef ég verið undir feldi í orðsins fyllstu merkingu í 48 tíma og reynt að halda á mér almennilegum hita. Fingurnir heldur stífir á lyklaborðinu. Spáir hlýnandi sem betur fer. Ótrúlegt að hugsa þrjá daga til baka þar sem ég sat í flæðarmálinu í bongóblíðu.

 

Creepie veður.

Ola amigos.

Sit hér uppi í rúmi kl. níu að kvöldi og hlusta á veðrið sem er ekki upp á það besta núna. Brjálað rok sem skekur húsið og það hriktir í öllum hurðum og gluggunum. Öll hljóð dálítið skrýtin og framandi. Hreyfði mig ekki út fyrir hússins dyr í dag en sat við tölvuna undir teppi  og lagði drög að Netlu-grein. Svona er veturinn verstur á suður- Spáni. Þriggja stiga hiti, heiður himin og hávaðarok. Sennilega hlýrra heima í augnablikinu.

 

 

 

 

Girly time

Túristabragurinn aðeins að rjátlast af mér. Orðin mun öruggari hér á öllu. Hlakka til að rölta niður á pósthús í dag og ná í bækurnar mínar sem sendar voru að heiman. Verð sennilega að taka með mér kerrupoka á hjólum til að draga þær með mér upp snar-brattann hingað heim aftur.

Óvænt bankaði hér í fyrrakvöld hin skoska Corrine eða Co eins og hún er kölluð og bauð mér með sér á markað í gærmorgun eða eins og hún kallar það; smá "girly time". Við eyddum deginum saman og komumst að því að við eigum ýmislegt sameiginlegt annað en að vera jafngamlar. Skemmtilegur dagur sem fór í tveggja tíma rölt um markaðinn, miðdegismat í aðra tvo niður við sjó þar sem einhver spilaði á klassískan gítar og söng fyrir okkur, spjall á torginu uppi í þorpi við fleira fólk og kaffi í litla kósý hippahúsinu hennar áður en ég hélt heim. Mjög ánægjulegur dagur. Ég varð margs vísari í þessari ferð um þorpsbúa hér, m.a. um dönsku konuna í næsta húsi sem á í stöðugum útistöðum við spænska og aðflutta íbúa hér út af stóru og smáu. Eftir því sem Co segir eru tvö hjónabönd farin út um þúfur vegna hennar. Ekki get ég nú skilið það. Þá veit ég núna að konan í húsinu hér í bakgarðinum sem alltaf er svartklædd hefur verið það síðan sonur hennar fyrirfór sér fyrir þremur árum síðan.  Þá fékk ég  að vita að gamlinginn sem selur mér grænmetið á markaðnum sé þekktur okrari og ég væri kjörið fórnarlamb. Það var nú reyndar ágætt að vita það.  Með öðrum orðum er "gossippið" hér nóg ef maður kærir sig um það. Allavegar virðist mannlífið hér nokkuð skrautlegt undir fremur rólegu yfirborðinu.

Co sagði mér að rigningartíminn væri framundan og það væri algengt að hér rigndi og götur flæddu jafnvel dögum saman án þess það stytti upp. Þegar ég spurði hana hvernig væri með skorkvikindi hér sagði hún að það væru nú helst þegar eitri væri hellt ofan í niðurföllin að þá kæmu kakkalakkar upp í hundraðavís og æddu út um allt undan eitrinu. "Þá geturðu kannske séð einn og einn inni á eldhúsgólfinu þínu svona" segir hún, rekur út úr sér tunguna og leikur dauðan kakkalakka. Já, einmitt það !

 

Letidagur

 

Jæja, kominn laugardagur. Þrátt fyrir vatnsflauminn hér í úrhellinu í gærkveldi er allt orðið þurrt í morgun. Nema skórnir mínir. Sólin farin að skína aftur að mestu. Er að bíða eftir endurgjöf frá minni elsku vinkonu Vilborgu á grein sem við erum að skrifa saman, svo ég er ætla að taka mér frí í dag. Er líka farið að lengja eftir bókunum sem Sebbi minn setti í póst fyrir nokkrum dögum síðan og ég þarf á að halda við vinnuna mína. Voru of þungar til að taka með í farangurinn hingað út. En eins og hér myndi líklega vera sagt: "Calma, calma". Hér virðist fáum liggja á. Strætó þykist ætla að koma á ákveðnum tíma en kemur bara þegar honum sýnist. Bílstjórar stoppa hér á aðalgötunni til að spjalla við gangandi vegfarendur og þeir sem á eftir eru, bíða bara. Fólk fær sér að borða eða drekka á torginu í hádeginu og allt eins víst að það sé þar ennþá klukkan fjögur. Þá getur maður alveg þurft að bíða í búðunum á meðan afgreðislufólkið spjallar við viðskiptavini um heima og geima. Hrædd um að F-merkið væri löngu komið á loft heima. Og eruð þið að grínast hvað ég hef gott af einmitt þessu! Ég hef aldrei kunnað þá list að bíða. Þolinmæði ekki mín sterkasta hlið. En hér er bara ekki um neitt annað að ræða.

Fór á markaðinn í morgun að kaupa jarðaber, olívur, möndlur og appelsínur sem hvergi eru betri en á Spáni. Síðan á torgið í hádeginu og fékk mér Tapas og drakk í mig sólina. Það er sagt að um 65% af tjáningu fólks sé óyrt. Þar sem ég tala ekki tungumálið hef ég notað tímann á torginu og æft mig í þeirri list að horfa á það sem er að gerast í kringum mig og lesa í  hátterni fólks þegar ég sit þar. Það er eitthvað ótrúlega notalegt og gaman að sitja þar við þá iðju. Auk þess passa ég mig á að taka alltaf myndavélina með mér. Þarna koma allir saman. Alltaf fullt af fólki, bæði innfæddum og öðrum íbúum. Set hér inn nokkrar myndir af ferð minni í dag. Á leiðinni heim efndi ég loforð og kom  við á litlu kaffihúsi í einni hliðargötunni hér sem bresk nágrannahjón mín reka. Þar fékk ég besta kaffið hingað til í pínulitlum bakgarði sem snýr beint upp í hæðirnar. Rólegt og notalegt hjá notalegu fólki. Ætla að vera löt í dag og eiga svo notalegt kvöld og horfa á eldri skottuna mína syngja í sjónvarpinu og yngri skottuna mína sem er yfir-reddari og stílisti systur sinnar í þessu júró-amstri. Lífið í brjóstinu á mér þessar skottur og þakkarefni mitt hvern dag  

 

 

 

 

Sólarsælan búin í bili.

Hér hefur rignt eldi og brennisteini í allan dag. Gengið á með þrumum og eldingum í marga klukkutíma og það engum smá látum. Þar að auki rennur fljót niður göturnar hérna. Mér fannst þetta svo spennandi að ég fór út í göngutúr og upplifði þetta almennilega. Mesta mildi að ég skyldi ekki fljóta á bakinu niður á torg. Dálítið skrýtið að ganga um í rigningu með regnhlíf. Það er varla nokkurntíma hægt heima. Nú vona ég bara að skórnir mínir verði ekki eins og harðfiskroð þegar þeir þorna - hvenær sem það verður nú í þessum húskulda  Vona að þetta spennandi þrumuveður verði í allt kvöld.

Góður dagur

 

Nokkuð kaldara í dag en undafarna daga. Samt sól og hiti. (Aumingja þið heima!). Dagurinn í dag byrjaði klukkan átta hjá mér. Þá vakna ég yfirleitt. Stundum ligg ég í rúminu samt í hálftíma á meðan ég sæki í mig kjark til að fara fram úr í kuldann. Það er þó eitt sem rekur mig gjarnan framúr svona snemma. Á þessum tíma morguns eru ljósaskipti hér. Það er yndislegt að klæða sig í hlýja peysu utan yfir flónnelsnáttbuxurnar sínar og ganga út á svalir sem eru út af svefnherberginu mínu. Á þessum tíma er þorpið fallegast. Upplýst með rauðgulum ljósum og húsin snjóhvít. Fuglinn er kominn á fullt í dalnum þó það sé ekki ennþá albjart og þorpið sjálft vaknar ekki almennilega fyrr en milli hálfníu og níu. Haninn sem býr hér í hæðunum handan við gilið byrjar að gala venjulega um átta leytið. Þessi stund er bæði kyrrlát og dásamleg og ég get ekki stillt mig um að þakka Guði fyrir að hafa fengið að upplifa þessa daga hér. Sennilega myndi þó ekki mörgum þykja mikið til koma. Hér er ekkert fjör!

Svo fer ég niður í eldhús, útbý mér morgunmat sem venjulega samanstendur af jógúrt og appelsínu, hita mér kaffi og hita á mér hendurnar á kaffibollanum sem ég tek með mér aftur upp á svalirnar þar sem ég sit í svolitla stund undir fyrstu morgungeislunum. Hér er svo mikill munur á hitastiginu á næturna og daginn að plastborðið á svölunum grætur á morgnana og sætið í stólnum er rakt. Í morgun var nágrannakona mín að hengja upp þvottinn sinn og söng hástöfum á meðan svo heryðrist um hálft þorpið. Og ég er að meina hástöfum. Yndislegt! (mynd af henni hér fyrir neðan).  Þegar klukkan er hálftíu sest ég niður við tölvuna í einn og hálfan tíma en þá fer ég út í sólina á efri svölunum (þriðju hæð) og er þar til kl. tvö eða hér um bil. Legg þá af stað niður á torg, þar sem alltaf er fullt af fólki og fæ mér að borða og sit þar í sólinni til kl. þrjú og stundum hálf fjögur. Þá rölti ég krókaleiðir heim, tek myndir og er yfirleitt sest við vinnu um fjögur. Í dag hitti ég skotana aftur og þau hóta því að banka upp á hjá mer fljótlega og bjóða mér í Tapas. Ekki leiðinlegt! Klukkan sjö er orðið dimmt. Snarla yfirleitt  brauð, ost, tómata, ólívur og spænska pylsu á kvöldin með rauðvíni, horfi á íslenskra fréttir með góðum kaffibolla og held svo áfram ýmist hér niðri eða uppi í rúmi. Hef ekki farið út á kvöldin hér fram að þessu. Lít á síðdegin og kvöldin  sem vinnutíma, en fer örugglega einhverntíma eitthvað. Geri lítin dagamun hérna og auðvelt að gleyma hvaða vikudagur er. Mun þó ekki gleyma næsta laugardegi :). Er yfirleitt sofnuð um ellefu þegar ég er búin að spjalla við elskurnar mínar heima og heilsa upp á boxerinn minn á Skypinu. Yndislegt líf! Set hér nokkrar myndir af því sem fyrir augu ber á ferðum mínum um þorpið. Adios  (búin að læra það!)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skrýtnar skrúfur hér í Torrox

 

Nú er ég næstum búin að vera hér í tvær vikur og líður sallavel. Að öðru leyti en því að það er ískalt í húsinu. Þakka Guði fyrir að hafa tekið með mér dúnsængina. Ef Stebbi kulvísi væri hér, væri hann búinn að pakka niður. Held mig mikið úti við á svölunum fyrri part dags. Það er einfaldlega heitara þar. Búið að vera heiðskírt frá því ég kom. Vinn svo frekar seinni partinn og fram eftir kvöldi, í peysu og undir teppi. Stundum uppi í rúmi meira að segja.

Var næstum búin að kveikja í húsinu í morgun,- var að rista mér brauð. Þegar ég var búin að reykræsa húsið settist ég hérna niður við tölvuna. Jæja, en ég get kannske lýst svolítið nágrönnum mínum. Fyrst  nágrannakonum mínum hér í bakgarðinum sem eru þrjár harðfullorðnar spænskar maddömur og tvær þeirra í yfirvigt. Sé þær úr eldhúsglugganum og af svölunum. Heyri þó miklu oftar í þeim. Þannig er að þær hittast nokkrum sinnum á dag í götunni og kjafta saman. Útgangurinn á þeim er hreint kostulegur. Ein þeirra, sú sem hefur hæst, sprangar hér um í æpandi bleikum náttslopp með risastórum hvítum doppum og undir sloppnum er hún í gulgrænum síðbuxum. Svo er hún farin að missa svolítið hárið sem ég sé náttúrlega mjög vel hér að ofan. Hún talar látlaust og skiptir sér greinilega af stóru og smáu hjá þeim hinum. Þær eru tvær. Önnur alltaf svartklædd, dregur lappirnar þegar hún gengur um og talar lágt en sú þriðja á sérstakan stól út á götu, situr tímunum saman í sólinni kappklædd undir húsvegg,með slæðu bundna um höfuðið og talar hátt ýmist við sjálfa sig eða hinar tvær. Stundum koma kallarnir þeirra út og ýmist fussa yfir þeim eða hlæja af einhverju sem þær eru að tala við og hverfa svo inn aftur. Þegar þær eru allar samankomnar fer ég gjarnan út á svalir og fylgist með þeim. Það er bara einfaldlega of skemmitlegt til að sleppa því. Svo eru Bretar í húsunum hér á móti mér sem ég hef lítið orðið vör við en sé og heyri þó í þeim á svölunum þegar kallarnir eru að fá sér bjór saman og spjalla yfir handriðið. Annars eru það helst spánverjar sem ég hef séð hérna í götunni og mest harðfullorðið fólk. Aðrir nágrannar mínir eru hundar og kettir sem láta sig ekki muna um að skíta hér á göturnar og öllum virðist vera sama. Frekar ógeðfellt. Hundar ganga mikið lausir hérna. Undanfarnir dagar rólegir og hafa farið að mestu í vinnu og rölt um þorpið sem ég get endalaust uppgötvað. Sendi kannske fleiri myndir úr götunum hér fljótlega.